கட்டுரை

வடக்கு – கிழக்கு இணைக்கப்பட்டால் முஸ்லிம்களின் நிலை என்ன ?

26th December 2015

பாராளுமன்றத்தின் அதிகாரம் அரசியலமைப்பு பேரவைக்கு மாற்றப்பட்டு, புதிய அரசியலமைப்பு ஒன்றை வரைவதற்கு உத்தேசிக்கப்பட்டுள்ள இன்றைய காலகட்டத்தில், இனப்பிரச்சினை தீர்வும் அதில் தமிழ், முஸ்லிம் இனங்களின் அபிலாஷைகளும் முக்கிய இடம் பிடிக்கின்றன. குறிப்பாக, தமிழர்களின் அபிலாஷையை நிறைவேற்றும் முயற்சியில் வடக்கு, கிழக்கு மாகாணங்கள் இணைக்கப்படும் ஒரு நிலைமை வந்தால், இங்கு வாழும் முஸ்லிம்களின் அபிலாஷைகளுக்கு என்னவாகும் என்று சிந்திக்க வேண்டியிருக்கின்றது.

நாட்டில் நல்லாட்சி ஏற்பட்டதன் பின் தொடர் நிகழ்வாக பல மாற்றங்கள் இடம்பெற்றுக் கொண்டிருக்கின்றன. அந்த வகையில் 19ஆவது திருத்தச் சட்டம் சபையில் நிறைவேற்றப்பட்டு அதற்கமைவாக அரசியலமைப்புப் பேரவை ஸ்தாபிக்கப்பட்டுள்ளது. இப் பேரவைக்கு 10 உறுப்பினர்கள் நியமிக்கப்படுவார்கள். இதில் ஏழுபேர் மக்கள் பிரதிநிதிகளாகவும் மூவர் சிவில் சமூகத்தை பிரதிநிதித்துவம் செய்பவர்களாகவும் இருப்பர். அதாவது அரசியலமைப்பின்படி பிரதமர், சபாநாயகர், எதிர்க்கட்சித் தலைவர் ஆகியோருக்கு நேரடியாக இதில் இடம்பெறுவதற்கான அதிகாரம் உள்ளது. அதற்கு மேலதிகமாக ஜனாதிபதி, சபாநாயகர், பிரதமர் ஆகியோருக்கு தலா ஒவ்வொரு பிரதிநிதிகளை நியமிக்க முடியும். அதேபோல் சிறுகட்சிகளின் சார்பில் ஒருவரும் சிவில் சமூகப் பிரதிநிதிகள் மூவரும் இந்த அரசியலமைப்புப் பேரவைக்கு நியமிக்கப்படலாம். அதற்கமைய பிரதிநிதிகள் நியமிக்கப்பட்டு, தற்சமயம் அரசியலமைப்புப் பேரவை செயற்பட ஆரம்பித்திருக்கின்றது. சுயாதீன ஆணைக்குழுக்களும் அதற்கான தலைவர்கள், ஆணையாளர்கள் மற்றும் உறுப்பினர்களும் நியமனம் செய்யப்பட்டிருக்கின்றனர்.

பேரவை பிரகடனம்

இந்நிலையில். பாராளுமன்றத்தின் வகிபங்கை அரசியலமைப்பு பேரவையாக மாற்றுவதற்கான அறிவிப்பு ஜனவரி 9ஆம் திகதி வெளியிடப்படவுள்ளது. ஜனாதிபதி மைத்திரிபால சிறிசேன இது தொடர்பான அறிவிப்பை அன்றைய தினம் காலை 9 மணிக்கு விடுப்பார். இவ்வாறான அறிவிப்பொன்று வெளி யாகியவுடன் தற்போதிருக்கின்ற அரச நிர்வாக பொறிமுறையில் குறிப்பிடத்தக்க மாற்றங்கள் ஏற்படும். அதற்காகவே அரசியலமைப்பு பேரவை முறைமை உருவாக்கப்படுகின்றது என்றும் எடுத்துக் கொள்ளலாம்.

இனிவரும் காலங்களில் தற்போதிருக்கின்ற பாராளுமன்றத்திற்கு சமமான அதிகாரங்களை இப் பேரவை கொண்டிருக்கும் என கூறப்படுகின்றது. குறிப்பாக புதிய அரசியலமைப்பு ஒன்றை வரைவதற்கும் உத்தேசிக்கப்பட்டுள்ளது. தற்போது நாட்டில் நடைமுறைப்படுத்தப்பட வேண்டுமென்று எதிர்பார்க்கப்படுகின்ற திருத்தங்கள் எல்லாவற்றையும் ஏதோவொரு வித்தியாசமான மாதிரியில் இது உள்ளடக்கியிருக்கும் என்றும் நம்பப்படுகின்றது.

இவ்வாறான ஒரு கட்டமைப்பு மாற்றம் ஏற்பட்ட பிறகு, இலங்கையின் இனப்பிரச்சினைக்கு தீர்வு காண்பதற்கான நகர்வுகளை அரசாங்கம் மேற்கொள்ளும். இலங்கையின் இனப் பிரச்சினை என்று வருகின்ற போது தமிழர்களின் கோரிக்கைகள் முதன்மை பெறும். மறுபுறத்தில் சிங்கள, முஸ்லிம் மக்களின் எதிர்பார்ப்புக்களையும் நிறைவேற்ற வேண்டிய நிர்ப்பந்தமும் கடப்பாடும் அரசாங்கத்திற்கு இருக்கின்றது.

இந் நிலைமைகளை வைத்துப் பார்க்கின்ற போது, தமிழ் தேசியக் கூட்டமைப்பு தமிழ் மக்கள் சார்பில் வடக்கு, கிழக்கு மாகாணங்களின் இணைப்பை நேரடியாகவோ மறைமுகமாகவோ கோரும் என்று ஒரு சில அவதானிகள் ஊகத்தின் அடிப்படையில் கூறுகின்றனர். தமிழ் அரசியல்வாதிகள் தங்களுக்கிடையேயும்,் ஆட்சியாளர்களுடனும் அவ்வப்போது மேற்கொண்டு வருகின்ற இரகசிய, பரகசிய சந்திப்புக்களில் பேசப்படும் விடயங்கள் தொடர்பாக கசிந்திருக்கும் தகவல்கள் இந்த ஊகத்திற்கு இன்னும் வலுச் சேர்ப்பனவாக இருக்கின்றன. அதில் தவறு ஒன்றுமே இல்லை. இவ்வாறான ஒரு கோரிக்கையை தமிழ் தரப்பு முன்வைத்தால் ஆச்சரியப்படுவதற்கோ ஆத்திரப்படுவதற்கோ எந்த முகாந்திரமும் கூட இல்லை.

ஏனென்றால், தமிழர்களின் பிரச்சினை பல தசாப்தங்கள் புரையோடிப் போயுள்ளது. ஒரு பெரும் பிரளயத்தையும் அதன் வழிவந்த பேரிழப்புக்களையும் சந்தித்துவிட்ட பிறகும் அவர்களுடைய கோரிக்கைகளுக்கு இன்னும் திருப்திகரமான தீர்வு கிடைக்கவில்லை என்பதே நிதர்சனமாகும். தமிழர்களின் தாகம் தனியீழத் தாயகம் என்பது ஆயுதப் போராட்ட காலத்தில் முன்னிலைப்படுத்தப்பட்ட கோஷமாகும். இது உண்மையாகவே புலிகளின் தாரகமந்திரம் என்று கூறப்பட்டாலும் தமிழர்களின் கோரிக்கைக்கும் இதற்கும் மிக நெருங்கிய தொடர்பிருக்கின்றது.

ஆனால், இன்றைய நிலையில் அவர்கள் தனிநாடு கோரவில்லை. ஆயுதப் போராட்டம் ஒடுக்கப்பட்ட பிற்பாடு அது சாத்தியப்படவும் மாட்டாது. எனவேதான், பொலிஸ், நிதி போன்ற அதிகாரங்களுடனான தனித்த ஒரு ஆட்சிப் பரப்பை அவர்கள் கோருகின்றனர். இக் கோரிக்கை 13ஆவது திருத்தத்தினால் வலுப்படுத்தப்படுகின்றது. ஆட்சிப் பரப்பு அல்லது எல்லை என்பதை தமிழர்களைப் பொறுத்தமட்டில் அது வடக்கு மட்டுமல்ல. மாறாக அது கிழக்கு மாகாணத்தையும் உள்ளடக்கியதாகவே என்றும் இருந்து வந்திருக்கின்றது. அதனடிப்படையிலேயே வடக்கும், கிழக்கும் இணைக்கப்படலாம் என்று தோன்றுகின்றது.

அரசியலமைப்பு பேரவை உருவாக்கப்பட்ட பின்னர் தமிழ் தேசியக் கூட்டமைப்பு வடக்கு கிழக்கு மாகாணத்தை மீளவும் நிரந்தரமாக இணைத்து, அதில் மேற்சொன்ன அதிகாரங்களைப் பெற்றுக் கொள்வதற்கு முயற்சி செய்யக்கூடும் என்று அனுமானிக்க முடிகின்றது. இப்போதிருக்கின்ற அரசியல் சாதக சூழ்நிலைகளை உச்சபட்சமாக பயன்படுத்திக் கொள்வதற்கு தமிழர் தரப்பு திடசங்கற்பம் பூண்டிருக்கின்றது. முஸ்லிம்களைப் போல ஏதாவது நடந்து விட்டுப் போகட்டும் என்று சுரணைகெட்ட தனமாக தமிழர்கள் இருக்கப் போவதில்லை அந்த அடிப்படையிலேயே இணைந்த வடக்கு, கிழக்கு மாகாணத்தை மீள உருவாக்கி, அதில் ஆட்சி, அதிகாரம், சுயநிர்ணய உரிமை என கூடுமான அனைத்து வரப்பிரசாதங்களையும் பெற்றுக் கொள்ள தமிழ் தேசியக் கூட்டமைப்பு நடவடிக்கை எடுக்கும் என்பதில் ஐயமில்லை.

அவ்வாறான ஒரு தீர்வு தமிழர்களுக்கு வழங்கப்படுமாயின், முஸ்லிம்களின் நிலையும் நிலைப்பாடும் என்னவாக இருக்கும் என்பது குறித்து காலதாமதமின்றி தீவிரமாக சிந்திக்க வேண்டியுள்ளது. வடக்கும் கிழக்கும் இணைக்கப்பட்டு ஒரு தீர்வு தமிழர்களுக்கு வழங்கப்பட்டு, அதில் வடபகுதியை முதன்மைப்படுத்திய ஒரு ஆட்சிச் சூழல் முன்னெடுக்கப்படுமாக இருந்தால், அது மற்றைய சிறுபான்மை இனமான முஸ்லிம்களின் உரிமைகளை எந்தளவுக்கு பாதிக்கும் என்பது குறித்து முஸ்லிம்கள் விரிவாக கலந்து பேச வேண்டியிருக்கின்றது. தமிழர்களுக்கு வழங்குகின்ற தீர்வே முஸ்லிம்களை திருப்திப்படுத்தும் என்று நினைத்துக் கொண்டு வாளாவிருக்கப் போகின்றோமா அல்லது அவர்களுக்கான தீர்வுக்கு ஆதரவு வழங்குகின்ற சமகாலத்தில் நமக்கான உரிமைகளையும் வென்றெடுக்கப் போகின்றோமா என்ற முடிவுக்கு முஸ்லிம் கட்சிகளும், அரசியல்வாதிகளும், பொது அமைப்புக்களும் மக்களும் வந்தாக வேண்டிய காலமாக இது இருக்கின்றது.

அஷ்ரஃபின் கோரிக்கை

முன்னர், வடக்கும் கிழக்கும் தனித்தனி மாகாணங்களாகவே இருந்தன. 1987ஆம் ஆண்டு மேற்கொள்ளப்பட்ட இலங்கை – இந்திய ஒப்பந்தத்தின் பிரகாரம் 1988ஆம் ஆண்டு இரு மாகாணங்களும் வடகிழக்கு என்ற ஒரு தனித்த மாகாணமாக இணைக்கப்பட்டது. இந்த இணைப்பு மக்களின் விருப்பப்படியோ நிரந்தரமாகவோ இடம்பெறவில்லை. அதாவது தற்காலிகமான ஒரு இணைப்பாக இது காணப்பட்டதுடன் அதனை நிரந்தரமாக்குவது என்றால், சர்வஜன வாக்கெடுப்பு ஒன்றை மேற்கொள்ள வேண்டிய சட்டத் தேவைப்பாடும் இருந்தது.

இந்நிலையில், வடக்கு கிழக்கு இணைப்பு சட்டவிரோதமானது எனக் குறிப்பிட்டும், அதனை இரு மாகாணங்களாக பிரிக்குமாறு கோரியும் தாக்கல் செய்யப்பட்ட வழக்கிற்கு 2006ஆம் ஆண்டு நீதிமன்றம் தீர்ப்பு வழங்கியது. இவ்விணைப்பு சட்டவலு அற்றது என்பதால் இரு மாகாணங்களாக பிரிக்க வேண்டுமென்ற நீதிமன்ற சிபாரிசுக்கு அமைவாக, 2007ஜனவரி 1ஆம் திகதியில் இருந்து அமுலுக்கு வரும் வகையில் வடகிழக்கு மாகாணமானது வடக்கு, கிழக்கு என இரு மாகாணங்களாக பிரிக்கப்பட்டது,

முன்னதாக வடக்கு, கிழக்கில் வாழ்கின்ற கணிசமான சனத்தொகையை கொண்ட முஸ்லிம்களைப் பற்றி இலங்கை-, இந்திய ஒப்பந்தம் கிஞ்சித்தும் கணக்கெடுக்காமல் விட்டமை பல்வேறு உட்கேள்விகளை தோற்றுவித்திருந்தது. எனவே, வடக்கும் கிழக்கும் ஒரு தனிமாகாணமாக இணைக்கப்பட்ட போது முஸ்லிம் காங்கிரஸின் ஸ்தாபக தலைவர் எம்.எச்.எம். அஷரஃப், முஸ்லிம்களின் எதிர்காலம் குறித்து தூரநோக்குடன் சிந்தித்தார். இணைந்த வடகிழக்கில் முஸ்லிம்களின் இருப்பு பாதுகாப்பற்றது என்று அவர் பகிரங்கமாக தெரிவித்தார். தமிழ் ஆயுதக்குழுக்களில் முஸ்லிம்கள் நம்பிக்கை இழந்து போன நிலையில், மாகாணத்தின் ஆட்சியில் தமிழர்கள் அதுவும் வடபுலத்தவர்களின் ஆதிக்கம் அதிகமாக இருக்கின்ற ஒரு புறச் சூழல் காணப்படுவதால் அஷ்ரஃப் இவ்வாறான ஒரு நிலைப்பாட்டுக்கு வந்ததாக சொல்ல முடியும். எனவே அவர் பகிரங்கமாக சில கருத்துக்களை தெரிவித்து, கோரிக்கைகளை முன்வைத்தார்.

அவரது பிரதான கோரிக்கை இணைந்த வடகிழக்கு மாகாணத்தில் நிலத்தொடர்பற்ற முஸ்லிம் மாகாண நிர்வாக அலகாக இருந்தது. 1980களின் இறுதியில் நடைபெற்ற தேர்தல் பிரச்சாரக் கூட்டங்களில் தலைவர் அஷ்ரஃப் இந்தக் கோரிக்கையை மிகவும் வலியுறுத்தி வந்தார். ஆனால் அது கைகூடுவதற்கு முன்னமே அவரது மரணம் நிகழ்ந்து விட்டது. அதற்கு பின்வந்த மு.கா. தலைவருக்கு இது பற்றி எவ்வித பிரக்ஞையும் இல்லவேயில்லை. அதுமாத்திரமன்றி, புலிகள் தோற்கடிக்கப்பட்டமையாலும், வடக்கு, கிழக்கு மாகாணங்கள் பிரிக்கப்பட்டு கிழக்கு மாகாணத்தின் ஆட்சியில் முஸ்லிம்கள் முக்கிய இடத்தை வகித்து வருகின்றமையாலும் நிலத்தொடர்பற்ற மாகாண அலகுக்கான உந்துதல்கள் குறைந்து விட்டதாக சொல்ல முடியும். ஒருவிதத்தில் பார்த்தால், நிலத்தொடர்பற்ற முஸ்லிம் மாகாண அலகுதான் ஏதோ ஒரு அடிப்படையில் குறுகலடைந்து, கரையோர மாவட்ட கோரிக்கையாக அண்மைக்காலம் வரை இழுபட்டுக் கொண்டிருப்பதாக குறிப்பிடலாம் என நினைக்கின்றேன்.

தமிழ், முஸ்லிம்களின் அபிலாஷை

இப்பேர்ப்பட்ட பின்புலத்துடனேயே தமிழர் தரப்பு வடக்கு, கிழக்கு மாகாணங்களை நிரந்தரமாக இணைக்கும் கோரிக்கையை முன்வைக்கலாம் என எதிர்பார்க்கப்படுகின்றது. அது தொடர்பான பேச்சுவார்த்தைகள், காய்நகர்த்தல்கள் எல்லாம் மேற்கொள்ளப்பட்டு வருவதாகவும் உள்வீட்டு தகவல்கள் தெரிவிக்கின்றன. தமிழ் மக்களின் நீண்டகால பிரச்சினைக்கு தீர்வினைப் பெற்றுக் கொடுப்பதில் இந்தியா உள்ளிட்ட நாடுகள் மிகவும் அக்கறையுடன் இருக்கின்றன. இதற்கு வழிவிடும் விதத்தில் அரசியலமைப்பில் அதற்குத் தேவையான ஏற்பாடுகள் மேற்கொள்ளப்படலாம் என்ற அனுமானங்களையும் சிலர் முன்வைக்கின்றனர்.

நிச்சயமாக சத்தியமாக தமிழர்களின் பிரச்சினைக்கு நல்லதொரு தீர்வு முன்வைக்கப்பட வேண்டும். அதற்கு குறுக்கே எந்த முஸ்லிமும் நிற்கக் கூடாது. ஆனால் இங்கிருக்கின்ற பிரச்சினை தமிழர்களுக்கு வழங்கும் தீர்வு அவர்களை திருப்திப்படுத்துவதாக இருக்க வேண்டியது மட்டுமன்றி, முஸ்லிம்களை பாதிக்காததாகவும் இருக்க வேண்டும் என்பதாகும். இது விடயத்தில் அரசாங்கமும் சர்வதேசமும் கொஞ்சம் தெளிவாக இருப்பதாகவே தெரிகின்றது. அதாவது, தமிழர்களுக்கு வழங்கப்படும் தீர்வு முஸ்லிம்களாலும் இணங்கிக் கொள்ளப்பட்டதாக இருப்பதே நல்லதென்ற நிலைப்பாடு சர்வதேசத்திற்கு உள்ளது. சிங்கள ஆட்சியாளர்கள் சிறுபான்மை மக்களிடையே ஏற்படுத்திய பிளவு இதன்மூலம் இல்லாது செய்யப்படுதல் வேண்டுமென சர்வதேசமும் ஆளும் வர்க்கத்தில் ஒரு பிரிவினரும் கருதுகின்றனர்.

மீண்டும் வடக்கு, கிழக்கு இணைக்கப்பட்டால் பிரச்சினையில்லை. ஆனால் அப்படி இணைக்கப்பட்டால் முஸ்லிம்களின் எதிர்காலம் பற்றி சிந்திக்க வேண்டி ஏற்படும். இப்போது ஆயுதக்குழுக்கள் இல்லை. தமிழ் தேசிய கூட்டமைப்பு முஸ்லிம்களுடன் நல்லுறவை பேணுகின்றது. எனவே, இதனை வைத்து மேலோட்டமாகப் பார்க்கின்ற போது யார் ஆண்டாலும் பரவாயில்லை என்று நாம் எடுத்துக் கொள்ளலாம். ஆனால், நீண்ட காலத்தில் என்ன நடக்கும் என்று சொல்ல இயலாது. நிலைமைகள் எவ்வாறு மாறும் என கணிப்பிட முடியாது. எனவே, இப்போதே இரு சமூகங்களுக்குமான தீர்வை வழங்குவதே சாலச் சிறந்தது. தமிழர்களின் அளவுக்கு இல்லாவிட்டாலும், முஸ்லிம்களுக்கும் ஏகப்பட்ட பிரச்சினைகள் தீர்க்கப்படாதிருக்கின்றன. அவற்றை தீர்ப்பதற்கான அதிகாரத்தை அந்த தீர்வு வழங்குவதாக இருக்க வேண்டும்.

அதாவது, வடக்கு, கிழக்கு மாகாணம் இணைக்கப்பட்டு அதில் ஆட்சியதிகாரம் தமிழர்களுக்கு வழங்கப்பட்டால், மீண்டும் அஷ்ரஃபின் கோரிக்கையை அரசாங்கம் நிறைவேற்றித் தரவேண்டும். அதாவது, இணைந்த வடகிழக்கு மாகாணத்திற்குள் நிலத்தொடர்பற்ற முஸ்லிம் மாகாண அலகு ஒன்று வழங்கப்பட வேண்டும். இந்த மாகாண பரப்பு என்பது நில அடிப்படையில் தொடர்பற்றதாக அமைந்திருக்கும். இது இந்தியாவின் பாண்டிச்சேரி பிராந்திய மாதிரியை ஒத்ததாக அமையும்.

அத்துடன் அஷ்ரஃப் சொன்னது போல், மன்னார், திருகோணமலை, மட்டக்களப்பு, அம்பாறை போன்ற மாவட்டங்களில் உள்ள முஸ்லிம் கிராமங்களை உள்ளடக்கியதாக இந்த மாகாண அல்லது நிர்வாக அலகு அமையலாம். இதில் இருக்கின்ற முக்கிய விடயம் என்னவெனில், வடக்கு மற்றும் கிழக்கு மாகாணங்களில் தமிழர்களும் முஸ்லிம்களும் இரண்டறக் கலந்து வாழ்வதனால், முஸ்லிம்களின் நிர்வாக அலகு நிலத்தொடர்பற்றதாக காணப்படுமாயின், தமிழர்களின் வடகிழக்கு மாகாணமும் நிலத்தொடர்பற்றதாகவே அமையும்.

இதென்னடா புதுப் பிரச்சினை? என்று தமிழ் சகோதரர்களும் நண்பர்களும் யோசிக்க வேண்டாம்.

ஏனென்றால், பன்னெடுங்காலமாக ஏற்பட்ட பிரச்சினைக்கு நிரந்தர அரசியல் தீர்வொன்றை காணப் போகின்றோம் என்றால் அங்கு வாழும் எல்லா இனக் குழுமங்களையும் திருப்தியுறச் செய்யும் ஒரு தீர்வாக அது அமைவது அதனது அடிப்படை நிபந்தனையாக இருக்க வேண்டும். இல்லாவிட்டால், சிங்கள ஆட்சியாளர்களிடம் தமிழர்கள் சண்டை பிடித்தது போல தமிழ் அதிகார தரப்பினருடன் என்றாவது ஒருநாள் முஸ்லிம்கள் முரண்படலாம். அப்போது நானோ நீங்களோ இவ்வுலகில் இல்லாது இருக்கலாம். ஆனால் அது நடக்கமாட்டாது என்பதற்கு என்று நம்மால் அறுதியிட்டுச் சொல்ல முடியாது. ஒரு சிறு முறுகல் வந்தாலேயே சிங்கள அரசாங்கங்கள் இரு இனங்களையும் மோதவிட்டு வேடிக்கை பார்க்கும் என்பதால், எதுவும் நடக்கும் என்ற நியதியை ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும்.

எனவே இது குறித்து தமிழர்களும் முஸ்லிம்களும் சிந்திக்க வேண்டுமென கோருகின்றேன். தமிழர்கள் புறக்கணித்தலின் வலியை உணர்ந்தவர்கள். எனவே முஸ்லிம்களின் நியாயமான கோரிக்கைகளை தராது அடம்பிடிக்க மாட்டார்கள் என்றே தோன்றுகின்றது. ஆனால், தாம் பதவிகளைப் பெற்றது போல் குறுக்கு வழியலன்றி, நேரான தௌிவான பாதையில் சென்று, முறையாக கோரிக்கைகளையும் அதற்கான நியாயப்படுத்தல்களையும் முஸ்லிம் தரப்பு முன்வைத்து தமக்குரியதை சர்வதேசம், அரசாங்கம், தமிழர்களின் சம்மதத்துடன் பெற்றுக் கொள்ள வேண்டும்.

இது அஷ்ரஃபின் கோரிக்கை என்ற அடிப்படையிலும், முஸ்லிம்களின் பிரதான கட்சியான மு.கா. ஆரம்பிக்கப்பட்டதன் அடிப்படை நோக்கம் என்ற வகையிலும் ஸ்ரீலங்கா முஸ்லிம் காங்கிரஸிற்கு இது விடயத்தில் கூடிய பொறுப்பு உள்ளது. கரையோர மாவட்டத்தைக் கூட பெற்றுத் தருவதற்கு முயற்சி செய்யாத அதன் தலைவர், நிலத் தொடர்பற்ற முஸ்லிம் மாநிலத்தை பெற்றுத்தர பாடுபடுவாரா? என்று மு.கா. உயர் பீட உறுப்பினர் ஒருவர் என்னிடம் கேட்டார். அதேுபோல் வில்பத்து விவகாரத்தில் இருந்து இன்னும் வௌியில் வர முடியாதிருக்கும் மக்கள் காங்கிரஸ் தலைமை இதை பேசுமா என்றும் தொியவில்லை.

எவ்வாறிருப்பினும், இது ரவூப் ஹக்கீமினதோ அல்லது றிசாட் பதியுதீனினதோ அல்லது வேறு முஸ்லிம் அரசியல்வாதிகளினதோ சொந்தப் பிரச்சினையல்ல. மாறாக வடக்கு கிழக்கில் வாழ்கின்ற ஒட்டுமொத்த முஸ்லிம்களினதும் எதிர்காலம் என்பதால் மக்கள்தான் சிந்திக்க வேண்டும்.

இவ்வாறான ஒரு மாகாண இணைப்பு இடம்பெற்று தீர்வு வழங்கப்படுமாயின், அது நடைபெறுவதற்கு குறைந்தது ஒன்றரை வருடங்கள் எடுக்கும் என்று கணிப்பிட்டுச் சொல்ல முடியும். அதற்கு முன்னதாகவே தேவையான அனைத்து ஏற்பாடுகளையும் மேற்கொள்ள வேண்டும். தமிழர்களும் முஸ்லிம்கள் இவ்விடயத்தை கலந்துபேசி, இணக்கம் கண்டபின் ஒரு வரைபை தயாரித்து அரசாங்கத்திடம் முன்வைத்தால் நிலைமைகளை லாவகமாக கையாளலாம் என்று தோன்றுகின்றது.

அதேபோல் முஸ்லிம் சமூகம் பற்றி சிந்திக்கின்ற மூத்த அரசியல்வாதிகள், ஆர்வலர்கள் இது குறித்த கலந்தாய்வுகளை தற்போது ஆரம்பித்துள்ளதாக அறிய முடிகின்றது. அது பரந்தளவில் மேற்கொள்ளப்பட வேண்டும். அரசாங்கம் கருத்தறியும் நடவடிக்கையை அல்லது சர்வஜன வாக்கெடுப்பை மேற்கொள்ளும் போது சரியான முறையில் தமது நிலைப்பாடுகளை வௌிப்படுத்த வேண்டும். குறிப்பாக, தமது அரசியல்வாதிகளுக்கு உயர்ந்தளவான அழுத்தங்களை பிரயோகிப்பது அவசியமாகும்.

கூரையேறி கோழி பிடிக்கவே முடியாத முஸ்லிம் அரசியல்வாதிகள், வைகுண்டம் போய் சூரியனை பிடித்து தருவார்கள் என்று முஸ்லிம் மக்கள் நம்பிக் கொண்டிருந்தால், அதற்கு யாரும் பொறுப்பல்ல.

ஏ.எல்.நிப்றாஸ்

நன்றி – வீரகேசரி – 26.12.15